προσερώ

-έω, Α

(ως μέλλοντας τού προσαγορεύω)

1. προσαγορεύω, προσφωνώ («ὕστατον δή σε προσεροῡσι νῡν οἱ ἐπιτήδειοι» Πλάτ.)

2. ονομάζω, αποκαλώ κάποιον με όνομα («τί προσεροῡμεν ὄνομα συμπάσας δυνάμεις;», Πλάτ.)

3. παθ. προσεροῡμαι, -έομαι

διατάσσομαι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προσ-* + ἐρῶ, μέλλ. τού λέγω).